Lam van de Lozère

Afhankelijk van de seizoenen wisselen we lam uit Zeeland, de Pyreneeën of Lozère met elkaar af. Een tijdje geleden bezocht ik een kweker uit die laatste streek. Het is altijd een bijzondere ervaring om boeren en producenten te bezoeken, maar nu ging het nog een stapje verder. Mijn vader en ik werden uitgenodigd om als eregasten "les agneaux de Lozère" te helpen drijven in het kader van la transhumance: de schapen worden voor het zomerseizoen naar de bergen geleid, waar ze vrij kunnen grazen en rondlopen in de open natuur van de Mont Lozère.

La transhumance

Een hele zomer lang leven die dieren in het natuurpark van de Cevennen, omdat het daar heel wat frisser is. De plaatselijke fauna en flora zijn er helemaal anders dan in het dal. Daardoor kunnen de schapen diverse planten en kruiden eten, wat later resulteert in prachtige kazen en lekker vlees, allebei afkomstig van gelukkige dieren. En dat maakt wel degelijk een verschil uit. Hoewel ik dat allemaal al wist, was het toch een unieke ervaring om die tocht nog eens live mee te maken.

Het hart van een gemeenschap

Om vijf uur ’s morgens werd het startschot gegeven. Samen met de inwoners van het dorp vertrokken we om de schapen van twee boeren richting de bergen te drijven, een trektocht van zo’n twintig kilometer. Het is ongelooflijk hoe een hele gemeenschap leeft voor die circa 2.700 schapen. Een traditie die bijna aanvoelt als een bedevaart. In elk dorpje dat we passeerden, werden we gastvrij ontvangen met eten en drank voor onderweg.

Toch viel me één iets in het bijzonder op: hoe verder de tocht vorderde, hoe stiller de drijvers én de schapen werden. Plots begon het me te dagen en werd ik zowaar emotioneel, kippenvel in de blakende zon. We leven in een wereld waarin alles zo snel mogelijk moet gebeuren. In de vleesindustrie is dat niet anders: dieren moeten zo snel mogelijk zoveel mogelijk geld opbrengen. Daar zag ik hoe het anders kan. Boeren die met hart en ziel gesteund worden door een hele gemeenschap.

Trots & nederig

En ik? Ik had het voorrecht deel te mogen uitmaken van die mooie traditie en werd zelfs op handen gedragen, omdat ik als beenhouwer uit België hun lamsvlees evenzeer met hart en ziel verkoop. Ik ben als het ware hun broodwinning, en daardoor kunnen ze zo goed voor hun schapen zorgen. Al is natuurlijk ook het omgekeerde waar: zij zorgen ervoor dat ik in mijn winkel fier als een gieter vlees kan verkopen waar ik helemaal achter sta. Het maakt me nog maar eens heel nederig: ik ben niet meer dan een kleine schakel in een grote ketting waarin iedereen elkaar keihard nodig heeft.

Ambacht, terroir, passie... Daar draait het om!